Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

Δεν λες κουβέντα, Ιερώνυμε! Τι να πεις; Να, η εκκλησία σου:

Μετά το Πάσχα...

Tης Ελλης Τριανταφυλλου

«Τι έμεινε στην ψυχή από τις άγιες τούτες μέρες στην πρωτεύουσα; Ιδέα δεν έχω. Στο Χαλάνδρι, για παράδειγμα, έμειναν κάτι τσαλαπατημένες πικροδάφνες σε όλο το μήκος του κεντρικού δρόμου που περνάει έξω από την εκκλησία. Δεν άντεξαν τον πόλεμο των βεγγαλικών της Ανάστασης. Ούτε αυτές ούτε τα αυτιά μας.

Έτρεχε ο κόσμος να κρυφτεί στις κούρμπες της εκκλησίας για να γλιτώσει από τα πυρομαχικά της Λαμπρής, που άρχισαν να ρίχνουν με το Χριστός Ανέστη μια παρέα νεαρών, παρατεταγμένων ακριβώς στο απέναντι πεζοδρόμιο από την εκκλησία.

Για την ακρίβεια, αυτοί έδωσαν το σύνθημα της Ανάστασης, αφού οι ψαλμωδίες είχαν χαθεί μέσα στον εκρηκτικό θόρυβο της νύχτας.

Με τα πρώτα βεγγαλικά, άρχισε ο κόσμος να σταυροκοπιέται. Για να γιορτάσει ή για να σωθεί....

Τι άλλο έμεινε από τη γιορτή στην πόλη; Ένας κάδος σκουπιδιών γεμάτος ζελατίνες. Κι αυτός δίπλα στην εκκλησία, που προφανώς είχε παραγγείλει τα λουλούδια στο διπλανό ανθοπωλείο για να στολίσει τον επιτάφιο.»

(H KAΘHMEPINH. Τετάρτη, 30 Απριλίου 2008)

Δεν υπάρχουν σχόλια: